Pieszo, to znaczy o własnych siłach i licząc tylko na siebie.
Czasem liczyć na innych, trzeba bardziej, niż tylko na siebie...
Nie polujesz, nie zdobywasz pożywienia jak w zamierzchłych czasach... Bo jak...
Musisz je dostać, zapracować - czy kupić i mieć nadzieję, że będzie - możliwie najlepsze... Smaczne. Pożywne i zdrowe, da ci siłę, pozwoli wędrować i nie osłabi...
Potrzebne jest też spożywanie gorącego napoju, choć raz-dwa razy dziennie. Później wystarcza woda - ze źródła najczęściej... A wreszcie owoce i warzywa. Częściej kupowane, ale po drodze czasem da się coś znaleźć, o ofiarowywaniu takich frykasów i darów przez autochtonów - zapomnijcie... To absolutnie nie tak funkcjonuje, to fikcja i stare dzieje - a na najsłynniejszym szlaku, mającym przynieść korzyści materialne obywatelom Hiszpanii, nie ma co liczyć na takie dobrodziejstwo i rozrzutność.
Ale byłabym gołosłowna, gdybym tylko tak przedstawiała drogę. I niesprawiedliwa, bo czasem gospodarzom udziela się ewangeliczny duch spotkania, poszukiwania i drogi - pielgrzymiej drogi do wytęsknionego, wymarzonego - Pola Spadających Gwiazd... Miejsca pochówku św. Jakuba, apostoła...
Dwukrotnie przynajmniej, uniosłam się - w Hiszpanii - bliżej nieba, jedząc posiłek przygotowany po drodze - i z powodu zawartości talerza, i... sposobu podania go. Strona wizualna i smak, zapach... Wrażenie artystyczne!!! Tradycyjne i zachwycające danie - owoce morza przesmażone i podane na desce z kawałkami pachnącego chleba, cudowna "poela"... (którą przyszło mi spożywać kilka razy w Hiszpanii), a wtedy, zachwyciłam się smakiem, przyprawami, oliwą ściekającą z chleba na moje palce, po ustach i twarzy... całą esencjonalnością tego zjawiska.
I jednego z ostatnich posiłków pieszej wędrówki - choć chłodnego - sałatki najpopularniejszej, "tuna-salada", spontanicznej kompozycji wielu warzyw - oczywiście na bazie mieszanki sałat i pomidorów, cebuli i ogórków, okraszona całą masą oliwek... i dodatkowo - sporą porcją tuńczyka. Cudo!!! Głowę można zatracić dla wszelkich, nawet puszkowych owoców morza, ryb i przetworów z jakich słynie północna Galicja i jej wybrzeże...
Smaki, zapach, rozkosz dla podniebienia. Prawdziwa uczta codziennych - ale tak niebiańskich - smaków....
A... i jeszcze - zupa, w której pływały dobrze ugotowany jarmuż, wszystkie możliwe jarzyny, fasola i soczewica, kawałki mięsa i drobinki ziemniaków. Była ona dla mnie pewnego słonecznego, męczącego i bardzo, bardzo trudnego dnia - tym czym podana dłoń, dla pogrążającego się w otchłani człowieka. Konającego ze zmęczenia... Zwłaszcza, że miska tej zupy, została po prostu "włożona mi w ręce", gdy leżałam obolała, cierpiąca i totalnie zmęczona na karimacie.
To była chwila - ale i był to, pewnego rodzaju ziemski-raj....
Raj na ziemi, pod cudownymi drzewami, w kwieciu i zawiązkach owoców - pod pozostałością z czyjegoś sadu, przy maleńkiej alberdze, tuż przy zajeździe...
Raj, przygotowany specjalnie dla pielgrzymów i witający ich, cieniem...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz