Moja córka jest teraz wewnętrznie pomieszana i poplątana - z jednej strony ciągnie ją na imprezy... to III klasa liceum, masa 18-stek. Z drugiej szuka dobrego i mądrego miejsca na którym spotka ludzi, wewnętrznie spokojnych i spójnych - krąży i bada spotkania przygotowujące do Światowych Dni Młodzieży...
Dni, w których Kraków stanie się stolicą zmiany, odnowy - ciężkiej pracy Ducha Świętego... Owoców jakie zawsze sobą przynosi. Drąży nas, dryluje i wyzuwa z marzeń i świat wokół... A w odniesieniu do mojej córki, mogę rzec, że to już powoli staje się jej mała droga. Bosymi stopami stawiane kroki, stawiane samotnie i w miarę odpowiedzialnie, bez naszego czy zewnętrznego przymusu, nakazu...
Poszukiwanie, odkrywanie... radosny bieg po mokrej trawie polany...
W oddaleniu od nas, dorosłych rodzą się jej własne świadomość, odpowiedzialność, potrzeba, zachłanność i ciekawość... jak mnie kiedyś - Duch ją woła, szuka jej - nie pozwala jej spać w spokoju, w uśpieniu,ciszy...
Nurtują ją pytania, wątpliwości... szuka, jest prawdziwie otwarta na to co przynoszą ze sobą inni ludzie...
I czasem ja, tej jej nieposkromionej pasji i dążeniu do... - lękam się. Że odrzucona, opuszczona czy też - nieusatysfakcjonowana, odejdzie zrezygnuje... A jednocześnie mam nadzieję, że znając ją - Duch Święty jej nie opuści a na samych Światowych Dniach Młodzieży ona sama pozna wspaniałych, radosnych i rozśpiewanych młodych ludzi będących najlepszym lekarstwem i dobrą alternatywą dla konsumpcyjnego i smutnego świata... świata przepełnionego pożarem w jakim spala się dobro i wartości...
Kiedyś pewna czerpiąca kobieta, ze źródła zwykłej wody - podała ją też Panu. A była chyba Moabitką czy Samarytanką. I ona za mnie także, za każdą z nas, rozumiejąc, poprosiła o dar wody, wody żywej... Czasem czuję się nią, stojącą przy czerpaku na pustyni - czuję jej pragnienie. I chwytam ten dar i te krople, mam wrażenie dostawać i zawsze, i ciągle i jeszcze...
Dzień po dniu...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz